کد مطلب:28464 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104
مردم، تازه مسلمان بودند و دین، مانند مَشكِ شیر و كَره در تلاطم بود كه كوچك ترین سستی ای آن را تباه می كرد و كم ترین اختلافی آن را وارونه می ساخت. آن گاه [ در پی تصمیم من به صبر]، كار حكومت را كسانی به دست گرفتند كه در كارشان از هیچ كوششی فروگذار نكردند. سپس به سرای جزا رفتند و خداوند، عهده دار پاك كردن بدی های آنان و گذشت از لغزش های آنان است. طلحه و زبیر، چه فكر می كنند، در حالی كه در حكومت، سهمی ندارند؟ آنان یك سال و حتی یك ماه بر حكومت من صبر نیاوردند و از جای جهیدند و سركشی كردند و در مسئله ای با من به منازعه پرداختند كه خداوند، در آن، حقّی برای آنان قرار نداده است، آن هم پس از آن كه با میل، و نه از روی اكراه، بیعت كردند.آنان از مادری شیر می نوشند كه شیرش خشكیده است و بدعتی را زنده می كنند كه میرانده شده است. آیا ادّعای خونخواهی عثمان را دارند؟ به خدا سوگند كه مسئولیت گناه آن كار بر آنها و در میان آنهاست و این بزرگ ترین دلیلشان، بر ضدّ خودشان است و من به حجّت خداوند بر آنان و رفتار او با آنان خشنودم. اگر آن دو بازگردند و توبه كنند، خود، سود بُرده اند و جانشان را مغتنم دانسته اند- كه چه غنیمت بزرگی است!- و اگر سر باز زنند، تیزی شمشیر را به آنان نشان خواهم داد و شمشیر، برای یاوری حق و درمان باطل، بسنده است». آن گاه از منبر فرود آمد.[1].
2140.شرح نهج البلاغة- به نقل از كلبی-: چون علی علیه السلام آهنگ حركت به سوی بصره كرد، به پا خاست و برای مردم، سخنرانی كرد و پس از حمد خداوند و درود بر پیامبرش فرمود: «به راستی كه چون خداوندْ پیامبرش را قبض روح كرد، قریش، حكومت را از ما به یغما بردند و ما را از حقّی كه از همه مردم بدان شایسته تر بودیم، كنار زدند. چنین [ مصلحت ] دیدم كه صبر بر این مسئله بهتر است از پراكندگی مسلمانان و ریخته شدن خون آنان.